بهترین بانوی عالم در جهان صدیقه اســــت آنکه اوصافــش نیایــد در بیـان صدیقه اســت
راست گوید گر کسی پنهان نمی ماند زخلـق دائم از گفتار او صـدقـش عیـان صدیقه اســت
هر که را ظاهر نکو از باطنش معلوم نیســت آنکـه پاک از ظاهر و پاک از نهان صدیقه اسـت
یک زمان مریم بود خیرالنـساء عالمیــــــن لیـک نیکو از زنــان در این زمان صدیقه اسـت
اینکه در قـــران شنیـدی آیت از پاکـیزگان شاًن آن باشـد که نامش بی گمان صدیقه اسـت
هر که شد هم نام نیکان بر سعادت شد قرین زیـن سبب همنـــام برنیکو زنان صدیقه اســت
عمر خود را در جوانـــی صرف آموزش نمود آنکـه در هر دوره می ماند جوان صدیقه اســت
در تعالیم و تعلم عشق او رســـوای شــــهر قـد سـروش اندرین ره شد کمان صدیقه اســت
هر کسی در سعی خود باری گذارد بر زمـین می کشــد بر دوش خود بار گران صدیقه اسـت
هر کجا فرخنده جشنی باشد از یاران به پـا شمع نور افشــان مجلس در میان صدیقه اسـت
خجـلتــی دارم که در آمــوزش فرزند مــن آنکـسـی آورد کوشـش را بجــان صدیقه اسـت
شرمســارم زآنکه تقدیری ندارم جز سخــن پــــس بگویم قابل تاج کیــــان صدیقه اسـت
شهرتش خدام و لیکن باشد احمد خادمــش گر دهد این خــادم خود را امان صدیقه اســت
این شعر در سال 1349 سروده شد